مجله اینترنتی فان روم

یک شایعه‌ای که احتمالا بارها به گوش شما هم خورده، اینه که "غذاهای تایلندی" رو نمی‌شه خورد! بدمزه هستند! یا حتی احتمالا برخی در تصورات خودشون، غذاهای تایلندی رو ترکیبی از سوسک و موش و عقرب می‌دونند؛ در صورتی که به هیچ عنوان اینطور نیست.

من تا حالا 3 بار به تایلند سفر کردم و شهرهای بانکوک، پاتایا، چیانگ‌مای، چیانگ‌رای، جزیره ساموئی، پوکت، کرابی و چند تا جزیره کوچیک دیگه در جنوب رو دیدم.

واقعیتش با اینکه همیشه علاقه‌مند بودم تا غذاهای محلی هر منطقه‌ای رو، چه در داخل و چه در خارج، امتحان کنم اما راستش به جز آخرین سفرم که با پریسا رفتم هیچ‌وقت درست و حسابی غذاهای تایلندی رو امتحان نکرده بودم.

مهم‌ترین نتیجه‌ای که در سفر آخر گرفتم این بود که در سفرهای قبلی، اشتباه بزرگی مرتکب شدم و سبک و مزه "غذاهای تایلندی" با اون چیزی که متاسفانه در ایران بین مردم شایعه کاملا متفاوته!!

شاید باور کردن این موضوع که من و پریسا دل‌مون برای "Thai food" تنگ می‌شه همون‌قدر برای شما سخت باشه که ازتون بخوام باور کنید "سمی بودن دم مارمولک" فقط یک افسانه‌ است. اگر قرار باشه دوباره به تایلند سفر کنیم، حتما یکی انگیزه‌هامون "Thai food" خواهد بود.

با توجه به اینکه شکم‌گردی، همیشه یکی از لذت‌های سفر بوده و هست، تصمیم گرفتم تا 5 تا از غذاهای دوست‌داشتنی تایلندی رو بهتون معرفی کنم تا شما هم اگر سفری به تایلند داشتید، از لذت خوردن غذاهای تایلندی محروم نمونید.

1- Pad Thai (نودل سرخ شده) - این خوشمزه لعنتی

برای اینکه کمی بتونید تصور کنید چه قدر این غذا دوست‌داشتنی بود همین بس که بگم پریسا 3 روز آخر سفر 17 روزه‌مون، به جز صبحانه، باقی وعده‌های غذایی رو Pad Thai خورد.

تمام پیش‌فرض‌های ذهنی‌تون رو دور بریزید. Pad Thai شما را می‌خواند.

"Pad Thai" در واقع نودل سرخ شده برنج هستش. رشته‌های نواری سفیدرنگ نودل برنج که تو ایران ندیدم تا حالا. این نودل‌ها رو با سس‌های مختلف سرخ می‌کنند. می‌تونید پدتای خودتون را با گوشت مرغ، گاو، خوک، میگو و... سفارش بدید.

"Pad Thai" رو در هر رستوران تایلندی و بیشتر غذافروشی‌های خیابانی می‌تونید پیدا کنید.

«پیتر هارگروس»، در یک پروژه عکاسی از آخرین غذای سفارش داده شده از سوی ۱۲ محکوم به اعدام، عکاسی کرده است.

او درباره هدفش از این کار گفته: «من در این پروژه محکومان به اعدام را مانند مردم عادی دیده‌ام نه مانند یک عدد (اشاره به شماره‌های شناسایی زندانیان). آدم‌های عادی‌ای که در آخرین غذای خود به دنبال شادی کوچکی هستند.»

این عکس‌ها به شکل عجیبی غمناک هستند و می‌شود توی آن‌ها رد دست‌هایی را پیدا کرد که آخرین لقمه‌ها را بر دهان برده است؛ لقمه‌هایی که شاید آخرین اتصال‌ها با دنیای زنده‌ها باشد.

هارگروس همچنین می‌گوید: «با این کار نمی‌خواستم جرم آن‌ها را کم‌اهمیت نشان بدهم، فقط می‌خواستم با این عکس‌ها و بر اساس آخرین غذایی که این محکومان خواسته‌اند، چیزی ناشناخته از درونشان را نشان بدهم.»